Galloperen over het strand

Onze tijd op Statia zit er bijna op. Vorige week keek ik er met plezier naar uit 'eindelijk naar Curacao', maar nu het einde in zicht is weet ik zeker dat ik dit eiland en de mensen hier ontzettend ga missen. We gaan vanaf vandaag (nog 3 dagen te gaan) aan ons afscheidsrondje beginnen. Dronken worden bij Chucky, eten bij Smokey Alley, nog eenmaal Jallapinos eten bij Blue Beat...

De 4 beleidsvoorstellen zijn af. A.s. woensdag gaan we ze presenteren aan de overheid, in de vorm van een Power Point-presenatie. Naar aanleiding daarvan zullen ze aangeven wat ze nog anders willen hebben en kunnen we de allerlaatste aanpassingen doen. Spannend dus!

De kerels hier zijn wel eng soms. De meesten hebben geen opleiding gehad, zijn nog nooit van het eiland afgeweest en willen allemaal een jonge, blanke vrouw om mee te trouwen...

De Duitse kerels hier zijn misschien nog erger, althans, wanneer deze dronken zijn. Afgelopen week zaten we 's avonds bij Chucky achter een Presidente, te genieten van de rust en van de verhalen van Chucky (wij waren namelijk de enige twee klanten), komen er 3 dronken Duitsers binnen. Roel begint met de meest nuchtere te praten over 2e wereldoorlog/anti-Duitsergrappen (zij lol) en ik zat met de 2 dronken dropjes opgescheept. "Chucky to the rescue" afgewezen, kan heus wel 2 Duitsers aan!
Nu goed, vrijdag hebben we ze weer gesproken en ditmaal waren ze heel beschaafd en erg aardig. Dat had ik niet kunnen verwachten na de avond ervoor. Twee van hen waren getrouwd en hadden vrouw en kinderen mee, de een werkte voor de belastingdienst, de ander was een echte Duitser (op zaterdag naar de markt in Enschede-type) en de laatste was een computernerd wiens vader eigenaar is van Kingswell hotel en ervan baalt dat hij steeds als de zoon van Win wordt gezien en niet als gewoon Peter.

Gisteren heb ik paardgereden bij Zeelandia beach. Heel apart! Michael, een jongen die Roel en ik van de vrijdagen bij Smokey Alley kennen heeft als enige op het eiland twee paarden. De een is te wild om op te rijden, met de ander heeft 'ie een hele sterke band. Het paardje loopt het grootste deel van de tijd los op het eiland, tussen de koeien, geiten en ezels en soms staat ze in hun achtertuin gras te eten of bij het keukenraam te bedelen om eten.
Enfin, ik werd 's ochtends door Michael opgehaald met een paard. Bij zachtere grond aangekomen konden we erop klimmen en zijn toen tussen de koeien door met een prachtig uitzicht op de Atlantische oceaan en haar hoge golven richting het strand gereden. Onderweg haar vriendje tegen gekomen, toen wilde ze uiteraard wel even een sprintje trekken.
Zeelandia beach is een gevaarlijke plek om te gaan zwemmen, maar daar had dit paardje geen boodschap aan: ze ging zo de zee in en liet de golven over zich heen spoelen. Geweldig! Nog nooit een paard in de woeste branding zien staan genieten. Toen was alles toch al nat en zijn we ook maar even in de zee gebleven tot de golven echt te hoog werden. Michael woont hier al z'n hele leven, dus als hij zegt dat de golven te hoog worden ben ik weg!
Op weg naar huis, over het strand, moest er nog een sprintje worden gertokken. Toen we de heuvel op kwamen stormen zaten er twee mensen in een auto hun ogen uit te kijken: what the 'f*ck is that? twee mensen op een rennend paardje die de heuvel komen opstormmen???
Het mooiste was dat we haar, toen we weer bij de weg waren, los hebben gelaten... eerst liep ze rustig, daarna begon ze te galopperen, terug naar haar vriendje. Prachtig om te zien. Op zulke momenten vind ik het jammer dat zoiets in Nederland nooit zou kunnen. Wat zou Nibbit dit mooi hebben gevonden zeg!

Goed, nog 3 dagen en dan naar Curacao... op naar een heel ander wereld. Drukke steden, veel mensen en meer geweld. Geen loslopende dieren meer en geen open deuren, maar wellicht een heleboel andere mooie dingen. Mooiere stranden, dat sowieso! Een ging is echter zeker, we zullen met heimwee terugdenken...

Groetjes